Dat doe je toch niet mama!

Er zijn van die dingen die je liever niet hoort uit de mond van je kind. Vooral als het (te dicht bij) de waarheid is.

Stel je even voor; een moeder, (te) moe van een weekendje weg en een kleuter, nog overspannen van een weekendje Sinterklaas (en niet begrijpend dat die man van de één op de andere dag zomaar weer naar Spanje kan verdwijnen en dat je dan stante pede over moet gaan op kerstliedjes, kerstbomen en dennegeur) op weg naar school, maar dan nét iets te laat… De kleuter mag niet op zijn eigen fiets, omdat het te laat is, maar weigert zich daar de héle weg bij neer te leggen en zit dus schreeuwend achterop.

Waar het om gaat; zijn fiets was buiten in de tuin blijven staan, maar daar gaat dat ding van roesten volgens het kleuterbrein. En dat is blijkbaar hééél erg. De fiets nádat ik terug zou komen van school, terugzetten in de schuur zou volgens hem te laat zijn. Mijn belofte om het écht onmiddellijk te doen zodra ik weer thuis was, overstemde in eerste instantie zijn geschreeuw niet eens. Toen ik eindelijk tot hem doordrong, was zijn antwoord; ‘dat doe je toch niet, dat vergeet je!’

Au, dacht mama! Afijn, er ging onderweg nog meer mis, zoals een gevallen handschoen, omdat ik papa wilde bellen, zodat díe de fiets vast in de schuur zou zetten, wat kleuter gerust stelde en het schreeuwen deed stoppen, een gebroken fietsstandaard (zomaar!!) en natuurlijk te laat op school komen, maar die ene opmerking bleef hangen. ‘Dat doe je toch niet mama!’

Ik weet niet wat het is, maar ik wil gewoon graag dat mijn kinderen een rotsvast vertrouwen in mij hebben. En dat ze weten dat als ik iets beloof, dat ik dat dan doe. Waarschijnlijk kennen ze me te goed… Want dit was echt niet de eerste keer dat ik zoiets hoorde en ook niet alleen van deze zoon, maar ook al regelmatig van de oudste. Want, mama, hoe zit dat met de belofte om onmiddellijk een nieuw nachtlampje aan te schaffen, of terug te gaan naar de Hema voor de korting die (natuurlijk) niet berekend was, zodat hij z’n stoere nieuwe handschoenen eindelijk aan kan naar school?

Ze moeten, vrees ik, leren leven met een slordige en chaotische mama, die regelmatig dingen vergeet. Maar hopelijk hebben ze wat aandacht, aanwezigheid en eerlijkheid betreft niets te klagen!